Oude Mysterieuze Wereldkaarten, Echo van Verloren Beschavingen

Er zijn een aantal mysterieuze oude wereldkaarten waarop landen zijn getekend die destijds nog niet bekend waren. Deze kaarten staan haaks op het huidige beeld van onze geschiedenis en de ontdekking van de wereld.

De kaart van Piri Reis

Piri Reis was een bekende admiraal van het Ottomaanse Rijk, dat tegenwoordig Turkije is. De kaart is in 1513 gemaakt en getekend op een gazellehuid. Het meest verbazingwekkende aan deze kaart is dat Antarctica erop is afgebeeld en ook nog eens zonder ijs!

Volgens de geschiedenis boekjes werd Antartica waarschijnlijk voor het eerst door Dirck Gerritz in 1598 gezien. Pas in 1675 ontdekt Antonio de la Roche South Georgia en na 1675 ontdekte men stukje bij beetje steeds meer van dit continent.

Op de kaart zelf heeft Piri Reis geschreven dat hij deze bijzondere kaart samenstelde aan de hand van andere oude kaarten. Hij vertelde dat enkele van zijn bronkaarten door andere zeelieden waren getekend en dat andere zeer oud waren en dateerden uit de vierde eeuw voor Christus of daarvoor. Door zijn hoge rang had hij toegang tot de bibliotheek van de sultan in Istanbul en daarmee tot zeer oude bronnen. Er zijn bewijzen dat er kaarten verzameld en bestudeerd werden in de grote bibliotheek van Alexandrië (Egypte) en kopieën van deze documenten en andere originele kaarten zijn hoogstwaarschijnlijk overgebracht naar andere plaatsen, waaronder Istanbul. In West-Europa kwamen deze kaarten in handen van zeelieden, toen de Venetianen rond 1204 Istanbul binnenvielen, tijdens de vierde kruistocht.

Het deel van Antarctica op de kaart Piri Reis is Queen Maud Land, waar momenteel een ijslaag van anderhalve kilometer dik ligt. Maar op de kaart staan kustlijnen, rivieren, berggebieden, plateaus, woestijnen en baaien afgebeeld. Een Zweeds-Engelse expeditie naar Antarctica bevestigde dat dit inderdaad onder het ijs verborgen ligt; ze gebruikten sonar en seismische golven en toonden aan dat de kustlijnen, rivieren en berggebieden op de kaart van Piri Reis inderdaad onder de 1,5 km dikke ijslaag liggen!

Maar hier blijft het niet bij, want de kaart van Piri Reis bevat een nog groter mysterie!

In 1953 stuurde een Turkse marine officier de kaart naar het US Navy Hydrographic Bureau. M.I. Walters, het hoofd van het bureau, riep de hulp in van Arlington H. Mallery, een autoriteit op het gebied van oude kaarten en die eerder met hem had samengewerkt. Na een lange studie ontdekte Mallery de projectie methode die er was gebruikt. Hij maakte een raster en plaatste de kaart van Piri Reis op een wereldbol, waaruit bleek dat de kaart totaal accuraat is. Hij verklaarde dat de kaart alleen kon zijn getekend door de aarde vanuit de lucht te bekijken. Maar 6.000 jaar geleden bestonden er toch geen vliegtuigen?

De mensen van het Hydrographic Office konden hun ogen niet geloven. Ze konden zelfs met de oude kaart van Piri Reis fouten op moderne kaarten verbeteren! De precisie waarmee de lengtegraad coördinaten zijn vastgesteld wijzen erop dat de sferoïde trigonometrie methode is gebruikt, een proces dat pas in het midden van de 18de eeuw bekend werd.

Charles H. Hapgood stuurde zijn verzameling oude kaarten naar Richard Strachan van het Massachusetts Institute of Technology. Hapgood wilde te weten komen welk wiskundige niveau er voor nodig was om de kaarten te tekenen. Stracham antwoordde in 1965 dat om een dergelijke kaart te maken de tekenaars op de hoogte moesten zijn van spheroïde trigonometrie, de kromming van de Aarde en projectie methoden; hiervoor is kennis van een hoog niveau nodig.

De kaart van Piri Reis is te zien in het Topkapi paleis in Istanbul.

De kaart van Oronteus Finaeus

Ook Oronteus Finaeus tekende in 1532 een ongelooflijke kaart van Antarctica. De vorm van Antarctica was verbluffend goed in kaart gebracht in vergelijking met huidige kaarten. De bergketens waren apart aangegeven en er lopen rivieren naar de zee. Verder naar het binnenland zijn er geen rivieren of bergen meer afgebeeld. Deze kaart moet dus in een periode zijn gemaakt toen dat deel van Antarctica ijsvrij was. Ook was Finaeus kennelijk bekend met de Rosszee, want de Rosszee is namelijk heel gedetailleerd getekend.

In 1949 werden er met ijsstaven testen gedaan om zo de sedimentlagen van de bodem van de Rosszee te bestuderen. Men ontdekte dat veel lagen uit fijnkorrelige sedimenten bestaan, die alleen via rivieren naar de zee konden zijn gebracht. De sedimenten werden gedateerd op 4.000 voor Christus; het gebied met stromende rivieren was dus tot die tijd ijsvrij.

De kaart van Oronteus Finaeus geeft de Weddell en Ross zeeën, Queen Maud Land, Wilkes Land en Marie Byrd Land op de juiste breedtegraden weer en bevat nog meer kennis over Antarctica dan de kaart van Piri Reis.

De kaart van Oronteus Finaeus werd in 1960 door Charles Hapgood gevonden in de Library of Congress in Washington DC.

De kaart van Philippe Buache

Een derde mysterieuze kaart van Antarctica is de kaart van Philippe Buache, hij was een 18e eeuwse cartograaf en geograaf. Deze afbeelding van Antarctica is misschien duizenden jaren ouder dan die van Piri Reis en Oronteus Finaeus. De kaart van Buache geeft Antarctica namelijk compleet ijsvrij weer!

Zijn kaart toont Antarctica als twee aparte landmassa’s, waar nu de Trans-Antarctische bergen liggen. Inmiddels is het bekend dat Antarctica inderdaad bestaat uit een groep eilanden, die door een dik pak ijs met elkaar zijn verbonden. Een ijsvrij Antarctica zou dus inderdaad aantonen dat de waterweg die op de kaart van Buache is afgebeeld bestaat. Hoe is dit mogelijk?

Al deze kaarten circuleerde in de Middeleeuwen onder een selecte groep zeelieden die hun kennis over deze kaarten verborgen hielden. Men denkt dat Columbus één van hen was. Er waren kaarten met daarop de Amerika’s en van de Arctische en Antarctische Oceanen; men reisde dus al lang geleden van pool naar pool en in een tijd dat Antarctica ijsvrij was. Deze bewijzen liegen er niet om: in een heel ver verleden waren er ontwikkelde beschavingen die over de gehele wereld reisden. Deze beschavingen zijn verdwenen, maar hier en daar zijn er toch nog sporen van te vinden.

Bronnen: