Michael Newton: Is het bijna tijd om de zielenwereld te verlaten voor een nieuw leven?
C: Ja ... ik ben bijna klaar.
MN: Nadat je de plaats van levensselectie hebt verlaten, had je zielengeest toen een beslissing genomen met wie je zou zijn en de mensen die je gaat ontmoeten op Aarde?
C: Ja, alles begint voor mij samen te vallen.
MN: Wat als je nu bedenkingen zou hebben over een tijdsbestek of een bepaald menselijk lichaam? Zou je jezelf terug kunnen trekken?
C: (zucht) Ja, en dat heb ik al eerder gedaan - dat hebben wij allemaal - tenminste de mensen die ik ken. Meestal is het intrigrerend te denken over het opnieuw op de Aarde leven.
MN: Maar wat als je weerstand zou bieden vlak voordat je zou moeten incarneren?
C: Het is niet zo ... streng. Ik zou altijd de mogelijkheden bespreken ... mijn zorgen voor een nieuw leven met mijn mentor en compagnons voordat wij toestemmen. De mentoren weten wanneer wij dralen, maar ik heb mijn besluit genomen.
MN: Daar ben ik blij om. Vertel me eens, als je eenmaal bereid bent om terug te gaan naar de Aarde, gebeurt er dan nog iets anders wat belangrijk is voor jou in de zielenwereld?
C: Ik moet naar de herkenningsklas.
MN: Wat is dit voor plaats voor jou?
C: Het is een observatiebijeenkomst ... met mijn compagnons ... zodat ik ze later kan herkennen.
MN: Wanneer ik met mijn vingers knip ga je direct naar deze klas. Ben je klaar?
C: Ja.
MN: (knip mijn vingers) Vertel me wat je doet.
C: Ik ... zweef naar binnen ... samen met de anderen ... om naar de spreker te luisteren.
MN: Ik wil je graag begeleiden, maar jij zult mijn ogen moeten zijn - is dat goed?
C: Natuurlijk, maar we moeten wel een beetje opschieten.
MN: Hoe ziet deze plaats er voor je uit?
C: Mmm ... een cirkelvormige aula met een verhoogd podium in het midden - dat is waar de sprekers zijn.
MN: Zullen we naar binnen zweven en op stoelen gaan zitten?
C: (schudt het hoofd) Waarom zouden we stoelen nodig hebben?
MN: Vroeg ik me gewoon af. Hoeveel zielen zijn er nu om ons heen?
C: O ... ongeveer tien tot vijftien ... mensen die me na zullen staan in het volgende leven.
MN: Dat zijn alle zielen die je kunt zien?
C: Nee, je vroeg hoeveel er om mij heen stonden. Er zijn anderen ... verder weg in groepen ... om hun sprekers te horen.
MN: Zijn de tien of vijftien zielen om je heen van jouw clustergroep?
C: Sommige.
MN: Is deze bijeenkomst vergelijkbaar met die aan de poort waar je een paar mensen ontmoette direct na je vorige leven?
C: O nee, die was veel rustiger ... met alleen mijn familie.
MN: Waarom was de ontmoeting bij thuiskomst rustiger dan waar je nu bent?
C: Ik was nog steeds verdwaasd vanwege het verlies van mijn lichaam. Hier, zijn veel conversaties en bewegingen ... verwachting ... onze energie is vol. Luister, we moeten snel verder, ik moet horen wat de sprekers te zeggen hebben.
MN: Zijn deze sprekers je leraargidsen?
C: Nee, zij moedigen ons aan.
MN: Zijn dat zielen die gespecialiseerd zijn in dit soort dingen?
C: Ja, zij geven ons de signalen door te komen met geniale ideeen.
MN: Goed, laten we dichter naar de aanwijzers gaan terwijl je mij vertelt wat er gebeurt.
C: We vormen een cirkel om het podium. De aanwijzer zweeft heen en weer in het midden - wijst met een vinger naar ieder van ons en zegt dat we goed moeten luisteren. Ik moet dit doen?
MN: (ik praat zachter) Ik begrijp dat en ik wil niet dat je iets mist, maar vertel mij wat je bedoelt met tekens.
C: De aanwijzer is aan ons toegewezen zodat we zullen weten waar we naar moeten zoeken in ons nieuwe leven. De tekens worden nu geplaatst in onze geest om onze herinneringen te trainen voor later als mens.
MN: Wat voor soort tekens?
C: Vlaggen - markeerpunten op het pad van het leven.
MN: Kun je specifieker zijn?
C: De wegwijzer duwt ons in een bepaalde richting op bepaalde momenten in het leven wanneer er iets belangrijks zou moeten gebeuren ... en we moeten deze signalen dan ook kennen om de anderen te herkennen.
MN: En deze les vindt plaats voor zielen voor elk nieuw leven?
C: Natuurlijk. We moeten ons de kleine dingen herinneren.
MN: Maar heb je niet al een vooruitblik gehad op de details van je volgende leven in de plaats van levensselectie?
C: Dat klopt, maar niet de kleine details. Daarbij, ik wist toen niet wie met mij samen zouden gaan werken. Deze les is de laatste samenvatting ... ons allemaal samenbrengend.
MN: Voor diegenen van jullie die een impact op elkanders leven zullen hebben?
C: Dat klopt. Het is voornamelijk een voorbereidingsles omdat we elkaar eerst niet zullen herkennen op Aarde.
MN: Zie je jouw belangrijkste zielsverwant?
C: (blozend) ... Ze is hier ... en daar zijn andere mensen waarmee ik wordt geacht in contact te komen ... of ze zullen op een of andere manier contact met mij leggen ... de anderen hebben ook hun tekens nodig.
...
C: Dat is waarom we allemaal samen zijn gebracht. Er zullen tijden in mijn leven zijn dat deze mensen zullen verschijnen. Ik moet proberen ... sommige acties te onthouden ... die ze doen ... de manier hoe ze eruit zien ... bewegen ... praten.
MN: En elk zal voor jou een herinnering activeren?
C: Ja, en ik ga er zeker een paar missen. De signalen worden geacht direct een reactie in ons geheugen op te roepen en ons te vertellen; "O mooi, jij bent hier nu." Binnenin ons ... kunnen we tegen onszelf zeggen, "het is tijd om te werken aan de volgende fase." Het mogen misschien onbelangrijke kleine dingetjes lijken, maar de vlaggen zijn keerpunten in ons leven."
MN: Wat als mensen deze markeringen missen omdat, zoals jij zei, je vergeet wat de aanwijzer je vertelde. Of, wat als je ervoor kiest om je pad te negeren en een andere weg inslaat?
C: (pauze) We hebben andere keuzes - ze zullen wellicht niet net zo goed zijn - je kunt eigenwijs zijn, maar ... (stop)
MN: Maar wat?
C: (met overtuiging) Na deze klas zullen we normaal gesproken de belangrijke signalen niet vergeten.
MN: Waarom geven onze gidsen niet gewoon de antwoorden die we nodig hebben op Aarde? Waarom al dat gedoe met signalen die jij je moet herinneren?
C: Om dezelfde reden dat we naar de Aarde gaan zonder alles van te voren te weten. Onze zielskracht groeit met wat we ontdekken. Soms gaan onze lessen erg snel ... meestal niet. Het interessanste deel van de weg zijn de keerpunten en het is het beste om die signalen in onze geest niet te negeren.
Zie ook: http://www.lifebetweenlivestherapie.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten