Klimaatsveranderingen zijn een natuurlijk proces

Ook volgens Dick Thoenes (zie foto), hij is hoogleraar op de Technische Universiteit in Eindhoven, zijn de klimaatsveranderingen een natuurlijk proces; hij heeft dezelfde mening als ik (zie H3 van mijn boek).

Dit zijn de woorden van Dick:

“Klimaatverandering: legende of werkelijkheid? Het is de grootste en de duurste controverse uit de geschiedenis van de wetenschap. Een omvangrijke bureaucratie geeft reusachtige bedragen uit aan ‘klimaatpolitiek’, ‘ondersteunend’ wetenschappelijk onderzoek en de propaganda daarvan, aan windmolens, emissiehandel en koolstofopslag…. maar het is allemaal weggegooid geld. De aarde is in de tweede helft van de vorige eeuw enkele tienden van graden opgewarmd, maar dat is een gevolg van natuurlijke oorzaken. De mens stoot weliswaar heel wat CO2 uit maar dat heeft geen merkbare invloed op het klimaat.
…

Plaatselijke klimaatveranderingen, die enkele tientallen of honderden jaren kunnen duren, hebben zich altijd en overal voorgedaan. … Er was in de Middeleeuwen wijnbouw in Engeland en landbouw op Groenland. In de vijftiende eeuw begon de wereld merkbaar af te koelen, met een minimum in de tweede helft van de zeventiende eeuw. … Of de gemiddelde temperatuur van de aarde op dit moment stijgend of dalend is, is niet met zekerheid vast te stellen.
…

Maar er is nog andere een reden dat de gemeten gemiddelde wereldtemperaturen onnauwkeurig zijn. Soms staan weerstations te dicht bij een bebouwde kom (steden produceren namelijk altijd warmte) en soms staan thermometers boven zand, of boven een stenen- of asfaltoppervlak (in plaats van boven gras). Al deze factoren veroorzaken te hoge gemeten temperaturen. Als deze effecten in de loop van de jaren zijn toegenomen, registreren ze ook een te hoge temperatuurstijging. Dit laatste kan worden veroorzaakt door de groei van de bebouwde kom van steden, waardoor weerstations die vroeger op het platteland lagen nu in een stedelijke agglomeratie liggen. Een andere reden is dat in de laatste tientallen jaren meer dan de helft van de weerstations over de hele wereld is gesloten vanwege bezuinigingen, vooral in afgelegen gebieden, waar de temperaturen altijd iets lager zijn dan in de dichter bevolkte delen van de wereld. Ook hierdoor wordt een stijging veroorzaakt van de berekende gemiddelde temperaturen.
…

Het zijn overigens niet alleen waterdamp en CO2 die warmte absorberen. Ook andere gasvormige verbindingen die als sporen in de lucht voorkomen, zoals methaan (omstreeks 0,0001 %) en stikstofoxiden (nog weer veel minder) absorberen warmte en dragen daardoor bij aan het broeikaseffect. Als er geen waterdamp en kooldioxide zouden zijn, zou de gemiddelde luchttemperatuur op aarde ongeveer -18 °C zijn, in plaats van +15 °C. Het verschil van ongeveer 33°C noemt men het "natuurlijke broeikaseffect". Het grootste deel van dit broeikaseffect wordt veroorzaakt door waterdamp. Hierdoor is de aarde bewoonbaar. Welk deel wordt veroorzaakt door CO2 is niet met zekerheid bekend. Volgens de berekeningen van Barrett zou het 7 °C zijn. Volgens anderen slechts 2,5 °C en dat CO2 verantwoordelijk is voor 5% van het broeikaseffect.
…

In 1896 had de Zweedse fysicus Svante Arrhenius de theorie verkondigd dat CO2, evenals waterdamp, bijdraagt aan het “broeikaseffect” en dat een verdubbeling van het CO2-gehalte van de atmosfeer wel eens tot een temperatuurstijging van 5 °C zou kunnen leiden. Hij had deze theorie ontwikkeld om de ijstijden te verklaren. De theorie was echter nooit experimenteel bevestigd. Tijdgenoten van Arrhenius, zoals Ångström, hebben zijn theorie in 1899 al weerlegd. Verder bleek uit later onderzoek dat bij het aflopen van de ijstijden eerst de temperatuur omhoog was gegaan en pas daarna het CO2-gehalte van de atmosfeer. Dat betekende dat CO2 niet de oorzaak van de temperatuurstijging kon zijn geweest (maar misschien wel het gevolg).

In 1988 werd onder auspiciën van de VN het IPCC opgericht (“Intergovernmental Panel on Climate Change”) dat als opdracht kreeg, om op basis van gepubliceerde resultaten van wetenschappelijk onderzoek, na te gaan wat de invloed was van de mens op het klimaat. Het IPCC moest aan de deelnemende regeringen rapporteren en aanbevelingen doen hoe deze zouden moeten reageren op de effecten van door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Vanaf dat moment werd “Anthropogenic Global Warming” (AGW, door de mens veroorzaakte wereldwijde opwarming) een politiek feit. Vergeten werd dat dit idee in feite niet meer was dan een theoretische mogelijkheid. …

Nieuwe onderzoeksresultaten die de AGW-theorie niet bevestigden waren voor de alarmisten niet meer relevant. AGW werd tot dogma verheven. En waar het geloof begint, houdt de rede op. Op deze manier heeft het broeikasgeloof een brede aanhang gekregen, niet alleen in Nederland, maar vooral ook in de Angelsaksische landen en daarnaast in Scandinavië en in Duitsland.
…

In dit verband lijkt het toch heel bedenkelijk dat leerlingen van veel scholen aangemoedigd werden om de film van Al Gore te gaan zien. Inmiddels is het in Engeland bij gerechtelijke uitspraak verboden de film aan scholieren te vertonen zonder daarbij de negen meest grove onjuistheden van de film te vermelden. Sindsdien zijn er veel meer dan negen onjuistheden in de film geconstateerd. Overigens hebben ook veel serieuze AGW-aanhangers de film van Gore verworpen omdat deze ook in hun ogen een overtrokken beeld geeft.

Er is een film gemaakt als tegenzet: "The Great Global Warming Swindle”. In deze film komt een aantal hooggekwalificeerde wetenschappers aan het woord, die in rustige, evenwichtige bewoordingen vertellen over wat zij weten van het klimaat. Deze film is in Nederland door de KRO vertoond. Dit heeft echter geleid tot grote verontwaardiging en heftige reacties bij een aantal "politiek correcte" kranten. De inhoud van de film werd echter in die kranten grotendeels doodgezwegen.
..

De afname van het oppervlak van het Noordpoolijs gedurende de laatste jaren is opvallend. Minder algemeen bekend is dat het oppervlak van het Zuidpoolijs in diezelfde tijd belangrijk is toegenomen. Het totale oppervlak van drijvend ijs aan de beide polen is ongeveer gelijk gebleven. De oorzaak van deze "verschuiving" van ijs van de Noordpool naar de Zuidpool is voor zover ik weet niet bekend. Overigens betreft het hier een periodiek verschijnsel. In 1930 was er ongeveer even weinig Noordpoolijs als nu. In 1903-1906 voer de Noor Roald Amundsen door de Noordwest Passage van de Atlantische naar de Stille Oceaan. Het afsmelten van Noordpoolijs wordt overigens niet in de eerste plaats veroorzaakt door warmere lucht, maar door warmer oceaanwater dat onder het poolijs doorstroomt. De veranderingen van hoeveelheden poolijs moeten dus in verband worden gebracht met periodieke veranderingen in de richting van oceaanstromen.

Zowel het inkrimpen van gletsjers als het afsmelten van poolijs zijn dus geen indicaties van "global warming" per se. Het is zelfs aannemelijk dat ze er niets mee te maken hebben.
…

Daarbij komt dat het naleven van het Kyoto-protocol, zelfs als de broeikastheorie juist zou zijn, geen belangrijke invloed op het klimaat zal kunnen hebben. De meest "optimistische" berekeningen voorspellen een beperking van een eventuele temperatuurstijging van hoogstens enkele tienden van een graad in 50 jaar. "Kyoto" vraagt dus astronomische opofferingen (de EU schat ze voor Europa op € 175 miljard per jaar) zonder dat daar iets wezenlijks tegenover staat.
…

Verder blijkt uit deze getallen dat van de totale CO2-stromen die de atmosfeer binnenkomen, van natuurlijke en menselijke oorsprong, ongeveer 98% weer door de natuur wordt opgenomen, terwijl er zich 2% in de atmosfeer ophoopt. … Het is verder opmerkelijk dat de toename van het CO2-gehalte van de atmosfeer in de eerste en in de tweede helft van de 20e eeuw ongeveer even groot was, terwijl de menselijke productie van CO2 in de tweede helft van de eeuw veel groter was dan in de eerste helft.
…

We weten dat kleine regelmatig optredende veranderingen in de aardbaan de oorzaak zijn van de ijstijden. Dit zijn klimaatveranderingen die optreden met een regelmaat van ongeveer 100.000 jaar, waarbij de temperatuur van de aarde zo’n 10 graden op en neer kan gaan. … We weten dus bijvoorbeeld zeker dat er al over 10.000 à 20.000 jaar veel lagere temperaturen zullen heersen dan nu, maar we weten niet hoe warm het volgend jaar zal zijn. …

De Deense fysicus Svensmark heeft daarvoor een interessante theorie ontwikkeld en deze met experimenten bevestigd. Hij ontdekte dat kosmische straling een belangrijke rol speelt bij de vorming van wolken. Als er veel kosmische straling in de atmosfeer doordringt worden vele condensatiekernen gevormd en ontstaan er meer en kleinere druppeltjes. Daardoor ontstaat er een groter wolkendek. Hierdoor bereikt er minder zonnewarmte het aardoppervlak en wordt het op de aarde minder warm, althans boven land. Volgens deze theorie wordt het klimaat door het wolkendek bepaald en niet andersom!

Zo heeft de zonneactiviteit op indirecte wijze invloed op het klimaat: meer zonneactiviteit resulteert in hogere temperaturen. Kleine temperatuurschommelingen in de afgelopen eeuwen, alsmede de temperatuurstijging tussen 1979 en 1998, konden inderdaad in verband worden gebracht met wisselingen in de zonneactiviteit. Tijdens het midden van de Kleine IJstijd (ongeveer 1650-1700) waren er opvallend weinig zonnevlekken.
…

Helaas is het niet zo dat we op basis van de theorie van Svensmark klimaatveranderingen kunnen voorspellen. Dat komt omdat wij het grillige gedrag van de zon nog onvoldoende doorgronden. Vermoedelijk is het zo chaotisch dat het nooit voorspelbaar zal zijn. Er zijn echter astronomen die toch voor de komende jaren een lagere zonneactiviteit verwachten. Dit kan betekenen dat de aarde de komende jaren merkbaar zou kunnen afkoelen.
…

Velen hadden verwacht dat de temperatuur van de aarde in de tweede helft van de twintigste eeuw aanmerkelijk zou stijgen, door het sterk groeiende gebruik van fossiele brandstoffen. Het bleek dat het CO2-gehalte van de atmosfeer in die tijd aanmerkelijk was toegenomen en er bestond een theorie dat hierdoor de temperatuur belangrijk zou moeten stijgen. Dit is niet gebeurd. Soms wordt er op gewezen dat de gemiddelde temperatuur in de twintigste eeuw met 0,6 graad is gestegen, maar het grootste deel van deze stijging vond al plaats vóór 1940, dus voordat de menselijke CO2-productie sterk begon toe te nemen. Die temperatuurstijging was dus nog een deel van een natuurlijke fluctuatie.

Alles bij elkaar blijkt dat er bij het doorgronden van klimaatveranderingen veel meer komt kijken dan vroeger werd gedacht. De broeikastheorie die een direct verband legt tussen het CO2-gehalte van de atmosfeer en de temperatuur blijkt veel te simplistisch. Het klimaat zit veel ingewikkelder in elkaar. De verticale energie-transportprocessen die bijdragen aan de afvoer van ingestraalde zonne-energie naar het heelal, zorgen tezamen voor een sterke stabilisering van de temperaturen in de atmosfeer.

De kleine temperatuurschommelingen die de laatste eeuwen zijn waargenomen, zijn kennelijk het indirecte gevolg van wisselingen in de zonneactiviteit.

Het gevolg van de nieuwere inzichten is dat het niet waarschijnlijk is dat de uitstoot van CO2 door de mens een belangrijke invloed heeft op het wereldklimaat, ook niet als deze uitstoot in de toekomst nog sterk zou toenemen.

Zie het complete artikel, bestaande uit 10 hoofdstukken: http://www.klimatosoof.nl/Thoenes.

The Great Global Warming Swindle: