Leylijnen zijn positieve energiebanen die in een kaarsrechte lijn de energie rond de aarde transporteren. Ze zijn ongeveer één meter breed en één meter hoog en je kunt ze beschouwen als kanalen waardoor kosmische energie stroomt. Deze kosmische energie van een hoge frequentie heeft een levendige inwerking op de aarde. Op plaatsen waar de leylijnen elkaar kruisen zijn ze extra krachtig. Deze plaatsen worden leycentra of krachtplaatsen genoemd. Een leycentrum is van nature positief, maar wanneer mensen op zo’n plek gevochten, gemoord of gemarteld hebben, dan wordt zo’n centra negatief.
Er lopen diverse rasters van leylijnen over de aarde, waaronder het Curry- en het Hartmann-netwerk. Netwerken die niet in een raster over de aarde liggen zijn bijvoorbeeld het leynetwerk en het Saturnusnetwerk, en lopen willekeurig in rechte lijnen over het aardoppervlak.
Hunebedden, grafheuvels, megalieten, tempels, piramiden en bijna alle bedevaartsoorden zijn op leycentra gebouwd. Het Gizeh-plateau waar de piramiden zijn gebouwd is één van de sterkste knooppunten van leylijnen ter wereld. Op deze leylijnen of leycentra zijn over de gehele wereld piramiden gebouwd, in Mexico, Guatemala, El Salvador, Ecuador, Peru, Japan en China. De piramidevorm bundelt de energie, deze bouwwerken dienden als poorten naar andere dimensies. Zelfs in Europa: in Italië en Bosnië zijn piramiden gevonden.
Hunebedden, grafheuvels, megalieten, tempels, piramiden en bijna alle bedevaartsoorden zijn op leycentra gebouwd. Het Gizeh-plateau waar de piramiden zijn gebouwd is één van de sterkste knooppunten van leylijnen ter wereld. Op deze leylijnen of leycentra zijn over de gehele wereld piramiden gebouwd, in Mexico, Guatemala, El Salvador, Ecuador, Peru, Japan en China. De piramidevorm bundelt de energie, deze bouwwerken dienden als poorten naar andere dimensies. Zelfs in Europa: in Italië en Bosnië zijn piramiden gevonden.
Het orakel van Delphi stond op een bijzonder sterk centrum, met een uitstraling die maar liefst 27 km ver reikt. Dit punt heeft de eigenschap om helderziendheid en heldervoelendheid door te geven. De Romeinen bouwden hun wegen op deze rechte leylijnen, want door de positieve energie van de leylijnen, werden de soldaten minder snel moe en konden ze langere afstanden afleggen.
De Indianen hebben deze knooppunten altijd gekend en bij de Chinezen was de ‘Geest van de Aarde’ duizenden jaren lang een leidraad voor denken en doen. De Aboriginals in Australië noemen ze ‘Droomlijnen’.
Tot ongeveer het jaar 1350 was het de gewoonte om kerken op leycentra te bouwen, maar vóór het christendom waren deze leycentra al heilige plaatsen. Na 1350 werd het door de paus verboden om nog langer kerken op leycentra te bouwen.
De moderne wetenschap heeft weinig belangstelling voor leylijnen, omdat volgens hen nooit is bewezen dat ze enig nut hebben. Toch zijn er diverse wetenschappers die er veel onderzoek naar hebben verricht, maar ze zijn nooit door de wetenschap geaccepteerd:
In 1846 bracht Ds. Edward Duke zijn boek "The Druidical Temples of Wilts" uit, waarin hij een mysterieuze noord-zuid lijn beschreef die de volgende heiligdommen van natuurreligies met elkaar verbond: Winterbourne Bassett, Avebury, Silbury Hill, Walker’s Hill, Casterley Camp en Stonehenge. Duke dacht toen nog aan een astronomische betekenis.
In 1870 gaf William Henry Black een lezing in Hereford over zijn onderzoekingen. Hij had daar 20 jaar aan gewerkt, en overal in Europa, India en China geheimzinnige lijnen gevonden, waarop prehistorische monumenten, maar ook kerken en kastelen stonden. Hij was er zeker van het grote ‘geheim van de ouden' te hebben herontdekt, maar de historici en archeologen verklaarden hem voor gek. Ook rijksastronoom Sir Norman Lockeyer kreeg niet veel bijval toen hij in het begin van de negentiende eeuw zich met het fenomeen bezig begon te houden. Hij liet zich hierdoor echter niet uit het veld slaan, en zette zijn werk voort, dat pas in 1983 werd uitgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten